School, kerk en gezin horen bij elkaar als het gaat om de geloofsopvoeding van kinderen. Maar dat betekent niet dat iedere partij op dezelfde wijze een bijdrage levert. Volgens leraren uit het basisonderwijs verschilt hun rol op vijf gebieden van de rol van ouders of mensen in de kerk.
Het is belangrijk dat leerlingen vaardigheden leren. Dat geldt bij bijna ieder vak. Minstens zo belangrijk is dat dat gebeurt met iets inhoudelijks. Iets dat ook zelf al betekenis heeft. En daar komt de luizenbil in beeld.
Veel docenten Nederlands krijgen met succes hun leerlingen aan het lezen: geweldig! Maar voor al die lezende tieners moet je wel genoeg aanbod hebben. Hoe kom je aan goede boeken?
In Nederland vinden we het moeilijk om de smartphone van school te weren. De Franse regering heeft afgelopen zomer een ferme maatregel uitgevaardigd. Smartphones in de klas mogen gewoon niet (tot leeftijd van 15 jaar). Ik vind dat een sympathieke maatregel: alles wat onrust brengt, hoort niet in de klas. Daar kan het. Waarom bij ons niet?
Ruim een maand geleden bezochten collega Bram Kunz en ik een conferentie van de Christian School Trust in Engeland met het thema: “A Truly Christian Education? Changing the World one child at a time!” Over de inhoud van de conferentie valt veel te zeggen, maar ik beperk me voor nu tot de deelnemers aan de conferentie. Gaat er wel eens iemand van uw school naar een conferentie? En zo ja, wie dan?
In het onderzoekscentrum van Driestar educatief doen we onderzoek naar de samenwerking tussen ouders en school in de godsdienstige opvoeding. Hoe kunnen we deze nog verder versterken? Daar wil ik in deze blog, aan de hand van een voorbeeld, een paar tips voor geven.
Onlangs rondde ik op een van de reformatorische scholen een ‘PLG christelijk leraarschap’ af. PLG staat voor professionele leergemeenschap: een mooie vorm waarin collega’s met en van elkaar leren rondom een bepaald thema.
In het christelijk onderwijs willen we dat leerlingen steeds meer ervaren wat hun leven in het licht van de Bijbel betekent, ook in de lessen van alledag. What if Learning (WIL) helpt leraren om daar op een bevlogen én nuchtere manier rekening mee te houden.
Samen op de bank. Vraagt mijn zoon plotseling: ‘Pap, wat heb je nu aan Latijn?’ Samen aan het eten. Vraagt plotseling een VO-collega: ‘Hoe onderbouw je nu dat we dit vak moeten aanbieden?’ Samen in het lokaal. Zegt een leerling: ‘Waarom is aardrijkskunde eigenlijk belangrijk?’ Kortom, het nut van schoolvakken en haar drieërlei aanleiding, drieërlei antwoord, drieërlei vrucht - en een enkel woord ter toepassing. In 300 woorden.
Dr. Neely Anne de Ronde-Davidse, lector passend leraarschap, denkt veel na over inclusieve klassen en leerkrachtcompetenties. In deze boekrecensie deelt ze een aantal toegankelijke inzichten voor onderwijs en dagelijks leven.
In het onderwijs zijn we gewend om allerlei metaforen te gebruiken. We geven input en verwachten output, we geven feedback en monitoren het leerproces dat we ook nog eens faciliteren. We kunnen niet makkelijk zonder dit soort metaforen, omdat onderwijzen en leren ingewikkelde dingen zijn. Taal helpt ons om wat we zien terug te brengen tot iets begrijpbaars. En dan liggen de beelden uit de techniek voor de hand.
In groep 5 staat het thema ‘Fairtrade’ centraal. Juf Marthe leert haar kinderen over eerlijke handel en fairtrade keurmerken. ‘Wat zou jij kiezen in de supermarkt?’, vraagt de juf. ‘Ga je voor zo fairtrade mogelijk of voor zo goedkoop mogelijk?’ Er ontstaat een mooi gesprek in de klas. De bel onderbreekt: etenstijd. ‘Wat blijft jullie bij van deze les?’, vraagt de juf zich af als de kinderen het lokaal verlaten.
Hoe verweef je het Koninkrijk van God in je lessen? Juist dát is je verlangen, maar hoe geef je dat vorm? Naar aanleiding van een lessenserie Duits aan de Jacobus Fruytier scholengemeenschap in Rijssen geef ik drie handvatten om in jouw lessen bruggen te slaan naar de Heere en Zijn dienst.
Het Wartburg College houdt sinds vorig jaar welkomstgesprekken met ouders. Orthopedagoog Albert de Vries werkte mee aan een onderzoek naar deze gesprekken. Hem valt op: een gesprek rond de godsdienstige opvoeding is een uitdaging.
De lessen waarin christelijke standpunten expliciet worden besproken, beslaan misschien zo’n 5% van het curriculum. Bij buitenstaanders komt dan makkelijk de vraag op: is dat voor christenen wel een reden om voor vrijheid van onderwijs te vechten? Wat gebeurt er met die andere 95% van het curriculum?
