Ict op school, welke kant gaat dat op? Nog meer gas geven of juist remmen? Punnikwerkje of PowerPoint? Een opinie-artikel n.a.v. het symposium 'Media- en onderwijs', 27 mei 2015.
Recent Engels onderzoek wijst op meer depressie bij jongeren door sexting en cyberpesten. Deze column gaat hierop in en beschrijft het belang van gewetensvorming in het gezin omtrent deze onderwerpen.
Lesgeven is veeleisend en onderwijsgeven risicovol. De kop boven deze blog is de Nederlandse vertaling van het prachtige boek The beautiful risk of education, geschreven door Gert J.J. Biesta. Het boek is vorig jaar verschenen en het is een groot succes, want de Nederlandse editie kwam in februari 2015 uit en moest diezelfde maand nog herdrukt worden. Hoezo?
Seksuele opvoeding kan niet vroeg genoeg beginnen en ouders verdienen hier de steun van de scholen. En, belangrijker nog: ouders die hun kind van twaalf zomaar een smartphone in handen stoppen, moeten zich afvragen of ze hem of haar ook een doos boeken zouden overhandigen waar een pornoblaadje tussen zit.
Bij excellentie moeten we niet in de eerste plaats denken aan het individuele talent, maar aan een traditie die ontwikkeling van dat talent mogelijk maakt. Een goed voorbeeld hiervan is Bach, schrijft lector Bram de Muynck.
Een zoektocht naar concrete handvaten om plezier te hebben in de vakinhouden en om daar de christelijke identiteit aan te verbinden.
Gamen maakt sociaal en gelukkig, vertelde Marlou Poppelaars, onderzoekster aan de Radboud Universiteit, onlangs op de opiniepagina van het Reformatorisch Dagblad. Menig ouder reageerde verbaasd: moet ons kind nog langer achter de pc?
Het idee dat het instituut ‘school’ de garantie is voor de beste opvoeding zet thuisonderwijs onterecht in een kwaad daglicht, schrijft A. (Bram) de Muynck, lector Christelijk leraarschap.
Uit een reeks aan onderzoeken dringt zich de conclusie op dat multitaskers een risicogroep vormen. Het onderwijs doet er goed aan jongeren te leren singletasken.
In deze blog probeer ik uit te leggen hoe belangrijk de tweede dienst is voor christelijke vorming en dat we, teruggaand naar de oorsprong, deze ook nieuwe impulsen kunnen geven.
Elke docent is bezig met het vormen van de leerling. Soms bewust, maar vaker onbewust. En iedereen is het ermee eens dat je je leerlingen wilt vormen. Maar in gesprek met docententeams, merk ik dat het niet altijd even duidelijk is welk doel we eigenlijk voor ogen hebben, en hoe je daar als docent een bijdrage aan kunt leveren.
De eerste keer dat ik ze zag, was tijdens een bezoek aan Zaandam, afgelopen zomer. Iedereen kent wel die bussen vol Japanners, die in één dag Nederland komen ‘doen’ en tussen het Rijksmuseum, de Keukenhof en Volendam nog veertig minuten over hebben voor de Zaanse Schans. Bus uit, naar de eerste molen toe, om de beurt foto’s maken, poseren in zo’n reuzenklomp, opnieuw foto’s maken, kaasje kopen en weer de bus in.
Is christelijk onderwijs meetbaar anders? Nee, betoogt lector A. (Bram) de Muynck. ‘Christelijk’ is niet een concurrerend woord maar een verwijzend woord. Het bijvoeglijk naamwoord is een belijdenis dat Christus het oriëntatiepunt is.
Soms blijf je je verbazen. Bijvoorbeeld die keer dat iemand mij serieus wilde vertellen dat je van beginnende leraren niet kunt vragen om na te denken over de identiteit in hun vaklessen.
Het is pauze op school. Verschillende leraren zitten al aan de koffie als een collega binnenkomt: moe, bleek. Collega’s denken in eerste instantie dat hij ziek is. Ze worden snel uit hun droom geholpen. Deze pedagogisch sterke leraar heeft het na twee uur werken al helemaal gehad.