Het is aardedonker. Ik schrik wakker. Daar staat hij naast mijn bed. Het is mijn jongste telg. Met een snik in zijn stem fluistert hij: ‘ik heb zo eng gedroomd… er was een vos!’ Ik loop met hem mee terug naar zijn bed. Samen doorzoeken we zijn kamer. En zoals verwacht: geen vos of ander vervaarlijk dier te bekennen. Gerustgesteld gaan we beiden slapen. De dagen erop herhaalt dit tafereel zich. Het wordt me wat te gortig en ik besluit door te vragen. Wat is er aan de hand?
Hoe mooi is het als we ervoor kunnen zorgen dat op jonge leeftijd kinderen niet naar speciale scholen gaan, maar binnen het regulier onderwijs naar school kunnen? Juist ook binnen het christelijk onderwijs? In dit artikel beschrijven Neely Anne de Ronde (lector inclusieve klassen Driestar educatief) en Klaas Koelewijn (directeur Samenwerkingsverband Passend Onderwijs De Kempen en projectleider Expertisecentrum Onderwijs & Identiteit) hoe we kunnen werken aan deze mooie, maar ook ingewikkelde opgave.
Timo zit met zijn handen in het haar. Hij heeft volgende week een toetsweek. Als hij slechte cijfers haalt voor deze toetsen, mag hij niet door naar VWO 3. Zijn mentor raadt hem aan om in dat geval naar HAVO 3 te gaan, dan telt het niet als doublure. Zijn ouders begrijpen er niets van. In groep 8 haalde hij een Cito score van 550, en gaf de meester hem een VWO+ advies.
Ken jij het boek De jongen, de mol, de vos, en het paard? Het is een prachtig boek wat ons veel te zeggen heeft over leven, opgroeien, ontwikkelen. Ik zal in deze blog een paar quotes gebruiken om wat te zeggen over ons onderwijs. Het boek past namelijk heel goed bij een inclusievere pedagogiek, waarin leerlingen zich gekend voelen, waarin ze merken dat ze welkom zijn en waarin we minder kijken naar wat leerlingen niet kunnen.
Soms, op een heel gewone maandagavond, scroll ik door de opvoedingsapps in de App Store. Dan ga ik op zoek naar die ene app, die alle mediastrubbelingen in gezinnen voorgoed oplost. De app die alle frustraties rond het afsluiten van games stopt. De app die het antwoord heeft op bankhangende pubers met een scherm in hun hand. De app die voorkomt dat broertjes met zusjes meekijken - en andersom natuurlijk, óók andersom. Wat zou dat een perfecte app zijn! Wat zijn we daar met z’n allen aan toe.
Als je net afgestudeerd bent en voor het eerst je eigen klas hebt, zijn er veel dingen die je energie vragen. Zoals iemand pas zei: “Je bent volop bezig om je staande te houden.” Hoewel je op de pabo of LVO bezig bent geweest met het nadenken over en ontwerpen van ‘christelijke lessen’, verdwijnt dat in die intensieve tijd dan ongemerkt wel weer eens naar de achtergrond. Het is wel belangrijk, maar niet urgent omdat je allereerst geconfronteerd wordt met de sfeer in de groep en de leerdoelen die aandacht vragen.
Door de coronapandemie hebben leerlingen de afgelopen periode veel thuisonderwijs gevolgd. Hierdoor hebben ze mogelijk achterstanden of vertraging opgelopen. Het kabinet wil scholen financieren om maatregelen te nemen die gericht zijn op herstel en ontwikkeling van het onderwijs.
Op een basisschool in Zoetermeer wordt aan leerlingen van groep 8 bijwerkhulp gegeven door pabostudenten om door Corona opgelopen leerachterstanden in te lopen. Zo worden er twee groepjes leerlingen begeleid voor het bijwerken van achterstanden bij rekenen. Ook zijn er twee groepjes die begeleid worden voor begrijpend lezen. Dat verloopt tot tevredenheid van school en leerlingen. Het uitbesteden van de bijwerkhulp is voor de school een manier van ontzorgen.
Het onderwijs heeft een belangrijke taak om verschillen in school- en beroepsloopbanen van jongens en meiden te verkleinen, vindt de Onderwijsraad. Twee experts reageren kort op die stelling en komen met tips voor juffen en meesters.
In het nieuwe televisieprogramma ‘Gewoon. Bloot.’ van NTR vertonen volwassen zich volledig bloot aan kinderen. Kinderen mogen de voor hen onbekende volwassenen alles vragen over hun lichaam. Een goed initiatief, of toch niet?
Hoe vaak komen er gouden momenten in jouw les voorbij - zo’n moment dat er even iets oplicht wat het alledaagse overstijgt? Vaak heb je als leraar daarbij het idee dat het je gegeven wordt. Maar dat is niet het hele verhaal, merken wij als we met leraren aan de slag gaan en gebruik maken van What If Learning.
Vraag een gemiddelde docent of hij oog heeft voor de leerling achter de rapportcijfers. Grote kans dat het antwoord een volmondig ‘ja’ is. De docent ziet veel meer dan resultaten; hij heeft zicht op leren, betrokkenheid en gedrag van zijn leerlingen. Toch zie je in de praktijk dat gesprekken over leerlingen vaak cijfers als uitgangspunt hebben.
“Als maar één persoon had gezegd dat het niet gek was dat ik zo denk of niet raar is hoe ik doe, dat had mij heel erg geholpen!” De woorden van een tienermeisje die terugblikt op haar schoolperiode nu ze na een lange zoektocht heeft ontdekt wie ze is.
Het is niet zo moeilijk om te beweren dat je een lerend team bent of, zoals het tegenwoordig vaak genoemd wordt, een professionele leergemeenschap (PLG). Maar iets een naam geven zegt niet zoveel. Zeker als het eerder gaat om een bestaande manier van werken van een school of team, dan een nieuw initiatief. De aanduiding PLG kan dan zelfs iets worden van een vlag op een modderschuit. Dat is jammer, want een goede PLG kan veel betekenen.
Ja, jullie mogen weer. De deuren van het basisonderwijs gaan weer open, en jullie klaslokalen zullen zich snel weer vullen met het geklets van leerlingen. Ongetwijfeld geeft dit op jouw school een feestelijk gevoel. Mogelijk geeft het ook reden tot zorg, wanneer in de media gesproken wordt over serieuze leerachterstanden bij kinderen. En die achterstanden zullen er zeker zijn. Toch is enige nuchterheid en relativering gepast.