Over onderwijsvernieuwing wordt heftig gediscussieerd. Hoe maak je leerlingen eigenaar van hun leerproces? Hoe zit het dan met de autonome mens? Past het moderne denken over vernieuwing bij onze identiteit? We besteden daar veel aandacht aan. En terecht.
In landen waar christelijk onderwijs privé onderwijs is, hebben veel christelijke scholen een goede naam omdat ze bereid zijn om zich in te spannen voor kinderen met (wat wij noemen) speciale onderwijsbehoeften. Kinderen met allerlei problemen, doof, slechtziend, dyslectisch, zitten in dezelfde klas met alle anderen. In ons land heeft confessioneel onderwijs niet die naam. Waarom eigenlijk niet?
De werkdruk bij leraren door de invoering van passend onderwijs kan weggenomen worden door de inzet van bijvoorbeeld klassenassistenten. Zij kunnen extra begeleiding geven aan leerlingen die dat nodig hebben. Daarvoor pleit de Algemene Onderwijsbond (AOB). Toch red je passend onderwijs niet alleen met meer handen in de klas.
Onze orthopedagogen en psychologen zijn verbonden aan scholen. Behandelingen rondom basis-ggz vinden daardoor vaak plaats op de school. Dit maakt de drempel tot de zorg die nodig is lager: een vertrouwde behandelaar in een vertrouwde omgeving. Orthopedagoog André van ’t Hof blogt over Annelyn, een meisje voor wie die vertrouwde omgeving heel belangrijk is.
Inclusief onderwijs is een haalbare kaart, mits we de tijd nemen en goed nadenken over wat het betekent voor het speciaal onderwijs, voor leerlingen en voor de scholing van leraren, reageren dr. Neely Anne de Ronde-Davidse en Jaco van den Broek.
Sterk leiderschap is van grote invloed op de kwaliteit van de lessen op scholen. Dat is een van de conclusies van de onderwijsinspectie. Leraren en leerlingen kunnen door hun leidinggevenden aangezet worden tot rijke bloei en ontwikkeling, ongeacht de leefomstandigheden en de leerlingpopulatie. Wat is het geheim?
In een oude meelfabriek aan het Amsterdam-Rijnkanaal in Utrecht was vorige week het jaarlijkse congres van de onderwijsinspectie. Na de presentatie van De staat van het onderwijs konden we speeddaten met mensen van de onderwijsinspectie en verschillende workshops bezoeken.
Een week waarin kinderen in hun broek plassen, ik wel vijftig bekers opendraai en bij elke stap een liedje zing. Lees hoe de frons op mijn gezicht langzaam plaatsmaakt voor een glimlach tijdens mijn stage in een kleuterklas.
Een veelbesproken onderwerp in onderwijsland is het thema ‘Leren in de 21e eeuw’. Inmiddels is er van de makers van het (inmiddels bijna bejaarde) Boektweepuntnul een boeiend boek over ditzelfde thema verschenen.
Maar aandacht voor elke leerling; dat is toch hopelijk een ideaal van iedere school – christelijk of niet?! Is het dan wel terecht dat je dit benoemt als een kenmerk van christelijk onderwijs?