Druk met van alles en nog wat, klaar om uit te gaan op zaterdagavond, werd pabostudent Mariëlle stilgezet door een meisje van zeven in een AZC. In deze blog lees je over de spiegel die ze voorgezet kreeg.
Het verhaal dook vorig jaar nog op. De stichting MDKL in Nuth riep leden op om theezakjes te verzamelen om veteranen een plezier te doen: „Deze veteranen hebben bijvoorbeeld een rolstoel nodig. Als dan een paar kilo aan theezakjes wordt ingezameld kan één veteraan blij worden gemaakt met een rolstoel.”
Interview met lector Nieuwe media Steef de Bruijn, door Pieter Ariese (Reformatorisch Dagblad, 28 november 2016). Feiten checken met behulp van internet: dat kunnen ”digital natives”, de jongeren voor wie een wereld zonder schermen iets is uit verhalen van vroeger, als geen ander. Zou je denken. Maar dat valt vies tegen.
Orthopedagoog Roeliene Krooneman-Prins vertelt in haar blog hoe ze Sam, een jongen met dyslexie, aan het lezen kreeg. Met een leeskilometerkaart én de juiste boeken.
Een leerling met het syndroom van Down wordt aangemeld op je school. Hoe reageer je? Misschien stel je de vraag of deze leerling wel past op je school. Of onderzoek je samen met je collega’s of jullie als school klaar zijn voor het welkom heten van deze leerling?
Hebben leerlingen jou nodig, of heb jij hén juist nodig? Onlangs hoorde ik een anekdote waaraan iedereen die met jongeren werkt zich kan spiegelen. Het verhaal speelt zich af in Afrika.
Geloven wordt in het eerste vers van Hebreeën 11 als volgt omschreven: “Het geloof nu is een vaste grond der dingen, die men hoopt, en een bewijs der zaken, die men niet ziet.” Daar zet Blaise Pascal tegenover: ‘Er is teveel om te ontkennen, en te weinig om zeker te zijn.’ De studententijd is bij uitstek de tijd om jezelf vragen te stellen en op zoek te gaan naar antwoorden.
Veel informatie wordt in ParnasSys verzameld vanwege verplichtingen door de overheid, of gewoon omdat de school het al jaren zo doet. Onderwijsadviseur Leon van Dalen pleit ervoor om alleen dat wat nodig is voor leerlingen vast te leggen en geeft tips.
De voorbereidingen voor mijn stagereis naar Gambia zijn in volle gang. De ene gedachte na de andere drukt zich naar voren. Zit mijn paspoort in m’n tas? Zullen alle spullen in mijn koffer passen? Heb ik alles wat ik moet hebben? Hoe zullen de mensen zijn?
Heb je je wel eens gerealiseerd dat het gevaarlijk kan zijn geen aandacht te hebben voor je leerling? En dan bedoel ik aandacht voor zijn vragen, zijn waarden, zijn idealen. Weet je wat de jongere in jouw klas denkt, vindt, nastreeft en misschien wel doet?