Het is maandagochtend, 10 voor half 9. In de personeelskamer van de dorpsschool drinken ze nog even een lekker bakje koffie voordat ze weer aan een nieuwe werkweek beginnen. Dan gaat de telefoon. `Dorpsschool, goedemorgen met Van Vliet… Ai, vervelend, ik zal het doorgeven aan juf Grip. Beterschap voor Jan. Tot ziens.’ Met een veelbetekenende grijns draait Van Vliet zich om. ‘Hé Grip, vervelend nieuws. Ik weet het, heel naar voor je, maar Jan is ziek vandaag.’ ‘Nou,’ reageert Grip, ‘inderdaad vervelend voor Jan, maar voor mij komt dat eigenlijk wel mooi uit. Ik had een samenwerkingsopdracht in gedachten die ik niet zo zag zitten met Jan, maar nu gaat het zeker lukken. Trouwens, heel de groep is rustiger als Jan er niet is.’
Redeneringen zijn al snel gevaarlijk. Een citaat van Marcel van Dam: ‘Ik pas in mijn jas, mijn jas past in mijn tas, dus ik pas in mijn tas’. Hetzelfde geldt voor vergelijkingen. Finland en Singapore staan bovenaan veel lijstjes over onderwijs. De Verenigde Staten zitten eerder onderin diezelfde lijstjes. Nederland zweeft daar ergens tussenin. Maar hoeveel zegt dat nu precies?
Over vorming wordt al jaren veel geschreven en gezegd. Mede ingegeven door het rapport van de commissie Schnabel 'Onderwijs2032' lijkt dit de laatste tijd toe nemen. Voor scholen met een christelijke/reformatorische identiteit geen nieuw onderwerp. Of toch wel?
In 2017 verscheen een nieuwe Nederlandse vertaling van het boekje Vergeten samenhang. Over cultuur en opvoeding. Het is een vertaling van de Duitse uitgave Vergessene Zusammenhänge. Über Kultur und Erziehung van Klaus Mollenhauer. Op verschillende media is er aandacht aan geschonken en het NIVOZ organiseerde over deze publicatie een onderwijsavond. Het boek is een pedagogische klassieker en daagt je uit om als pedagoog en/of onderwijskundige te reflecteren op opvoeding en onderwijs.
Misschien ben jij afgelopen kerst ook wel naar een kerstconcert geweest. Gezellig! Maar wat nou als zo’n gezellig avondje verpest dreigt te worden door één van de andere concertbezoekers? In deze blog schets ik zo’n situatie. Maar we bekijken 'm wel van twee kanten.
Een gezond(er) dieet nuttigen, prijkt op veel lijstjes met voornemens voor het nieuwe jaar. En waarom eigenlijk niet op die van onderwijzers? Als docent geef je immers voortdurend, en heb je dus ook nieuwe vitaminen nodig. Drie soorten bronnen zetten jou als docent op dieet en laten je groeien.
Zomaar op een doordeweekse middag in het najaar zitten alle dyslexiebegeleiders van een grote scholengemeenschap bij elkaar. Mijn collega en ik schuiven bij hen aan om door te praten over de dyslexiezorg op de verschillende scholen.
Dat er verschil tussen jongens- en meisjesgedrag is, weet onderwijsadviseur Jan Verburg als geen ander. In dit artikel legt hij uit hoe ons onderwijs moet veranderen zodat we (weer) beter om kunnen gaan met jongensgedrag. En dat zit 'm niet alleen in een paar simpele werkvormen.
Een paar jaar geleden, tijdens de European Conference for Educational Research, woonde ik een sessie bij van onderzoekers die de ambitie hadden om kennis te ontwikkelen die leraren helpt om beter les te geven. De onderzoekers waren zelf leraar en hadden ruime ervaring in nascholing. Ze deden onderzoek waarbij ze wetenschap en vakmanschap combineerden. We noemden dit onderzoek ‘klinisch onderzoek’.
Van 29 november tot en met 1 december vond in Hämeenlinna, Finland de EAPRIL-conferentie plaats, waar men elk jaar verband probeert te leggen tussen onderwijs en onderzoek. De dag ervoor werden de conferentiebezoekers in de gelegenheid gesteld één of twee Finse scholen te bezoeken. Ik was erbij en raakte onder de indruk van het Finse schoolsysteem. Graag wil ik u kennis laten maken met het Finse onderwijssysteem.