Het is een koude maandagmorgen. De wekker gaat extra vroeg: vandaag is mijn eerste stagedag in de onderbouw. En niet zomaar de onderbouw: de komende weken wordt groep 0/1 aan mij toevertrouwd. Ik heb er zin in, maar weet ook niet goed wat ik moet verwachten.
Hoe kijk je eigenlijk tegen Cito-toetsen aan? Hangen ze als een zwaard van Damocles boven je hoofd? Zie je er tegenop? Of … zou je zulke toetsen kunnen zien als ‘second opinion of als ‘critical friend’? Onderwijsadviseur Bert van der Mel vindt van wel!
Een aantal jaar geleden nam ik zelf deel aan een studieweek aan het bekende Hilderstone College in Broadstairs. De stad ligt een drie kwartier rijden van Dover waardoor de reis vanuit Nederland goed te doen is. Het links rijden ging me goed af, maar het was wel goed uitkijken bij de roundabouts.
Het is maandagochtend, 10 voor half 9. In de personeelskamer van de dorpsschool drinken ze nog even een lekker bakje koffie voordat ze weer aan een nieuwe werkweek beginnen. Dan gaat de telefoon. `Dorpsschool, goedemorgen met Van Vliet… Ai, vervelend, ik zal het doorgeven aan juf Grip. Beterschap voor Jan. Tot ziens.’ Met een veelbetekenende grijns draait Van Vliet zich om. ‘Hé Grip, vervelend nieuws. Ik weet het, heel naar voor je, maar Jan is ziek vandaag.’ ‘Nou,’ reageert Grip, ‘inderdaad vervelend voor Jan, maar voor mij komt dat eigenlijk wel mooi uit. Ik had een samenwerkingsopdracht in gedachten die ik niet zo zag zitten met Jan, maar nu gaat het zeker lukken. Trouwens, heel de groep is rustiger als Jan er niet is.’
Redeneringen zijn al snel gevaarlijk. Een citaat van Marcel van Dam: ‘Ik pas in mijn jas, mijn jas past in mijn tas, dus ik pas in mijn tas’. Hetzelfde geldt voor vergelijkingen. Finland en Singapore staan bovenaan veel lijstjes over onderwijs. De Verenigde Staten zitten eerder onderin diezelfde lijstjes. Nederland zweeft daar ergens tussenin. Maar hoeveel zegt dat nu precies?
Over vorming wordt al jaren veel geschreven en gezegd. Mede ingegeven door het rapport van de commissie Schnabel 'Onderwijs2032' lijkt dit de laatste tijd toe nemen. Voor scholen met een christelijke/reformatorische identiteit geen nieuw onderwerp. Of toch wel?
In 2017 verscheen een nieuwe Nederlandse vertaling van het boekje Vergeten samenhang. Over cultuur en opvoeding. Het is een vertaling van de Duitse uitgave Vergessene Zusammenhänge. Über Kultur und Erziehung van Klaus Mollenhauer. Op verschillende media is er aandacht aan geschonken en het NIVOZ organiseerde over deze publicatie een onderwijsavond. Het boek is een pedagogische klassieker en daagt je uit om als pedagoog en/of onderwijskundige te reflecteren op opvoeding en onderwijs.
Misschien ben jij afgelopen kerst ook wel naar een kerstconcert geweest. Gezellig! Maar wat nou als zo’n gezellig avondje verpest dreigt te worden door één van de andere concertbezoekers? In deze blog schets ik zo’n situatie. Maar we bekijken 'm wel van twee kanten.
Een gezond(er) dieet nuttigen, prijkt op veel lijstjes met voornemens voor het nieuwe jaar. En waarom eigenlijk niet op die van onderwijzers? Als docent geef je immers voortdurend, en heb je dus ook nieuwe vitaminen nodig. Drie soorten bronnen zetten jou als docent op dieet en laten je groeien.
Zomaar op een doordeweekse middag in het najaar zitten alle dyslexiebegeleiders van een grote scholengemeenschap bij elkaar. Mijn collega en ik schuiven bij hen aan om door te praten over de dyslexiezorg op de verschillende scholen.