Onlangs rondde ik op een van de reformatorische scholen een ‘PLG christelijk leraarschap’ af. PLG staat voor professionele leergemeenschap: een mooie vorm waarin collega’s met en van elkaar leren rondom een bepaald thema.
In het christelijk onderwijs willen we dat leerlingen steeds meer ervaren wat hun leven in het licht van de Bijbel betekent, ook in de lessen van alledag. What if Learning (WIL) helpt leraren om daar op een bevlogen én nuchtere manier rekening mee te houden.
Samen op de bank. Vraagt mijn zoon plotseling: ‘Pap, wat heb je nu aan Latijn?’ Samen aan het eten. Vraagt plotseling een VO-collega: ‘Hoe onderbouw je nu dat we dit vak moeten aanbieden?’ Samen in het lokaal. Zegt een leerling: ‘Waarom is aardrijkskunde eigenlijk belangrijk?’ Kortom, het nut van schoolvakken en haar drieërlei aanleiding, drieërlei antwoord, drieërlei vrucht - en een enkel woord ter toepassing. In 300 woorden.
Afgelopen week ontving de eerste lichting studenten van de nieuwe minor Kunst & Kids hun ICC-cursuscertificaat. Docent beeldende vorming Winnie Verbeek mocht die aan hen overhandigen. In het licht hiervan schrijft ze een column over de vraag: Hoe verbind je godsdienst en expressie?
Geagiteerd kijkt Lisa’s moeder je aan. Een rode blos trekt over haar gezicht. Op scherpe toon vertelt ze het echt niet te begrijpen waarom Lisa met rekenen zo achteruit is gegaan. Waarom heeft de school niet eerder aan de bel getrokken? Je wilt antwoord geven, maar het lukt je niet haar te onderbreken. Je voelt je onzeker. Hoe ga je met deze ouder om?
Dr. Neely Anne de Ronde-Davidse, lector passend leraarschap, denkt veel na over inclusieve klassen en leerkrachtcompetenties. In deze boekrecensie deelt ze een aantal toegankelijke inzichten voor onderwijs en dagelijks leven.
Kritiek krijgen van ouders vinden veel (aanstaande) leraren lastig. Soms heeft dat te maken met het onverwachte ervan. Een ouder overvalt je ermee en je kunt je er niet op voorbereiden. Het kan ook liggen aan de manier waarop een ouder zijn kritische boodschap uit: ongezouten. Er word je iets verweten of je hebt het gevoel dat je van een fout beschuldigd wordt. Hoe voorkom je als leraar dat je in zo’n situatie uit je evenwicht raakt?
Een aantal weken geleden bevond ik mij aan de andere kant van de Noordzee. Ik was op werkweek in Liverpool, samen met een aantal andere pabostudenten en twee docenten. Op zondag bezochten we een lokale gemeente. Eén moment blijft me in het bijzonder bij: de ontroerende reactie van een jongetje van een jaar of zeven.
Wat zijn ze druk! Gelijk als ze binnenkomen voel je dat er in de groep iets gaande is. Vooral bij de jongens is de een nog ‘grappiger’ dan de ander. De meisjes kunnen er trouwens ook wat van. Iedere keer weer worden de hoofden fluisterend bij elkaar gestoken. Hoe krijg je hun aandacht voor de catechisatieles die jij hebt voorbereid?
Samen met de kinderen sta ik te wachten om te slaan, te rennen en te scoren. De meester heeft de regels van slagbal uitgelegd, het startsein heeft geklonken en ondertussen zijn de eerste punten al binnengehaald. Ik word aan mijn shirt getrokken en kijk om: ‘Juf, wel heel hard slaan hè?!’ ‘Ja juf, dan hebben we weer een punt!’ Ik knik: ‘Ik ga mijn best doen!’