Soms, op een heel gewone maandagavond, scroll ik door de opvoedingsapps in de App Store. Dan ga ik op zoek naar die ene app, die alle mediastrubbelingen in gezinnen voorgoed oplost. De app die alle frustraties rond het afsluiten van games stopt. De app die het antwoord heeft op bankhangende pubers met een scherm in hun hand. De app die voorkomt dat broertjes met zusjes meekijken - en andersom natuurlijk, óók andersom. Wat zou dat een perfecte app zijn! Wat zijn we daar met z’n allen aan toe.
Als je net afgestudeerd bent en voor het eerst je eigen klas hebt, zijn er veel dingen die je energie vragen. Zoals iemand pas zei: “Je bent volop bezig om je staande te houden.” Hoewel je op de pabo of LVO bezig bent geweest met het nadenken over en ontwerpen van ‘christelijke lessen’, verdwijnt dat in die intensieve tijd dan ongemerkt wel weer eens naar de achtergrond. Het is wel belangrijk, maar niet urgent omdat je allereerst geconfronteerd wordt met de sfeer in de groep en de leerdoelen die aandacht vragen.
Door de coronapandemie hebben leerlingen de afgelopen periode veel thuisonderwijs gevolgd. Hierdoor hebben ze mogelijk achterstanden of vertraging opgelopen. Het kabinet wil scholen financieren om maatregelen te nemen die gericht zijn op herstel en ontwikkeling van het onderwijs.
Op een basisschool in Zoetermeer wordt aan leerlingen van groep 8 bijwerkhulp gegeven door pabostudenten om door Corona opgelopen leerachterstanden in te lopen. Zo worden er twee groepjes leerlingen begeleid voor het bijwerken van achterstanden bij rekenen. Ook zijn er twee groepjes die begeleid worden voor begrijpend lezen. Dat verloopt tot tevredenheid van school en leerlingen. Het uitbesteden van de bijwerkhulp is voor de school een manier van ontzorgen.
Het onderwijs heeft een belangrijke taak om verschillen in school- en beroepsloopbanen van jongens en meiden te verkleinen, vindt de Onderwijsraad. Twee experts reageren kort op die stelling en komen met tips voor juffen en meesters.
In het nieuwe televisieprogramma ‘Gewoon. Bloot.’ van NTR vertonen volwassen zich volledig bloot aan kinderen. Kinderen mogen de voor hen onbekende volwassenen alles vragen over hun lichaam. Een goed initiatief, of toch niet?
Hoe vaak komen er gouden momenten in jouw les voorbij - zo’n moment dat er even iets oplicht wat het alledaagse overstijgt? Vaak heb je als leraar daarbij het idee dat het je gegeven wordt. Maar dat is niet het hele verhaal, merken wij als we met leraren aan de slag gaan en gebruik maken van What If Learning.
Vraag een gemiddelde docent of hij oog heeft voor de leerling achter de rapportcijfers. Grote kans dat het antwoord een volmondig ‘ja’ is. De docent ziet veel meer dan resultaten; hij heeft zicht op leren, betrokkenheid en gedrag van zijn leerlingen. Toch zie je in de praktijk dat gesprekken over leerlingen vaak cijfers als uitgangspunt hebben.
“Als maar één persoon had gezegd dat het niet gek was dat ik zo denk of niet raar is hoe ik doe, dat had mij heel erg geholpen!” De woorden van een tienermeisje die terugblikt op haar schoolperiode nu ze na een lange zoektocht heeft ontdekt wie ze is.
Het is niet zo moeilijk om te beweren dat je een lerend team bent of, zoals het tegenwoordig vaak genoemd wordt, een professionele leergemeenschap (PLG). Maar iets een naam geven zegt niet zoveel. Zeker als het eerder gaat om een bestaande manier van werken van een school of team, dan een nieuw initiatief. De aanduiding PLG kan dan zelfs iets worden van een vlag op een modderschuit. Dat is jammer, want een goede PLG kan veel betekenen.