Sverre (14 maanden, links op de foto) heeft zijn boekje uit, zijn neefje van bijna twee jaar ook. Ze staan op de foto met hun boekjes in de hand en het lijkt erop dat ze willen ruilen. Een boekgesprek zal het nog niet worden, maar als deze jongens zo doorgaan, worden ze beslist lezers.
Gisteren las ik het boek Een lui letterland van groepsleerkracht Anne Steenhoff. De ondertitel luidt ‘Maar zo krijgen we kinderen weer aan het lezen’. In het tweede deel ‘Wat kunnen opvoeders doen?’ bespreekt ze het belang van een leescultuur thuis.
Daar wordt vooral de motivatie om te lezen geboren. De rol van ouders is cruciaal. Allang voor de kinderen naar school gaan, krijgt leesmotivatie gestalte in de ouder-kindrelatie. Het zijn vooral de moeders die een voorbeeld geven door te lezen in het bijzin van hun kind. Zij kennen ook meer kinderboeken dan vaders en lezen voor aan kinderen in alle leeftijden. Vaders denken wellicht dat voorlezen alleen relevant is als kinderen zelf nog niet kunnen lezen.
Rituelen zijn erg belangrijk. En nee, die vinden kinderen vaak niet meteen leuk. Ze moeten leren zich te concentreren en de opvoeder moet volhouden met lezen en steeds opnieuw beginnen. De ondersteuning van de ouders is vaak beslissend. Sverre en zijn neefje groeien op met lezende ouders, ze hebben zelf al een plankje met boeken en kunnen al aandachtig naar een verhaal luisteren en dingen aanwijzen in een prentenboek. Ze leren dat lezen leuk is en belangrijk.
Er zijn veel kinderen die niet zo’n leesopvoeding krijgen. Zij moeten op school veel meer moeite doen, en hun leerkrachten natuurlijk ook. Daarover gaat deel 1 van Een lui letterland. Het mooie is dat allen die invloed kunnen uitoefenen op het lezen van kinderen aan bod komen in dit boek. Deel 3 gaat over de overheid, die de pabo moet verbeteren en alle kinderen vanaf hun vierde jaar automatisch lid van de bieb moet maken. Goede ideeën!
Bronnen: