Ruim een maand geleden bezochten collega Bram Kunz en ik een conferentie van de Christian School Trust in Engeland met het thema: “A Truly Christian Education? Changing the World one child at a time!” Over de inhoud van de conferentie valt veel te zeggen, maar ik beperk me voor nu tot de deelnemers aan de conferentie. Gaat er wel eens iemand van uw school naar een conferentie? En zo ja, wie dan?
De Christian School Trust is een samenwerkingsverband van kleine christelijke scholen. In Engeland hebben christelijke scholen het gemiddeld zwaarder te verduren dan openbare scholen. Het zoeken naar de juiste verhouding tussen het staatscurriculum en het eigen curriculum, de relatie met de onderwijsinspectie en de zorg voor de (vaak oude) gebouwen zijn oorzaak van grote zorgen voor deze scholen. Tijdens de gesprekken op de conferentie met leraren en schoolleiders uit dit samenwerkingsverband vroeg ik mijzelf meerdere keren af: hoe houden deze mensen dit (werk) vol?
Bemoedigend en inspirerend
Het bezoeken van deze conferentie blijkt te helpen om het vol te houden. Gesprekken met collega’s over je eigen christelijke onderwijspraktijk zijn voor de deelnemers niet alleen bemoedigend, maar ook inspirerend. De workshop ‘Connecting content with Christ’ bijvoorbeeld levert volgens een van hen veel inspiratie op voor de eigen lessen.
Zonde van de lesuitval
Inspirerende gesprekken dus – maar voor wie? Wie zitten er bij zo’n workshop, welke mensen bezoeken deze conferentie? Daar in Engeland waren dat vooral de leraren zelf. Mensen die na afloop van hun lessen op vrijdagmiddag in de auto stapten om een deel van hun vrije weekend met elkaar over christelijk onderwijs te praten. Daarbij was het opvallend dat de scholen meestal niet een afgevaardigde gestuurd hadden, maar dat er vaak complete schoolteams aanwezig waren.
Als ik daar onze Nederlandse praktijk naast leg, is mijn indruk dat dat bij ons anders is. Een conferentie bijwonen in je vrije tijd? Liever niet. Leraren die een conferentie bezoeken onder werktijd? Liever ook niet. Zonde van de lesuitval. Laten we maar een (adjunct-)directeur sturen. In Engeland constateerde ik echter dat de gezamenlijkheid (complete schoolteams) en de praktijknabijheid (mannen en vrouwen die die middag nog voor de klas stonden) een geweldige dynamiek op gang brachten. Waar zit het in onze Nederlandse context op vast dat ons dat vaak niet zo lukt?