Papua. Jayawijaya. Met tranen in de ogen ontvangt de Kimyalstam na jarenlange noeste vertaalarbeid de uitreiking van de eerste gedrukte exemplaren van het Nieuwe Testament in de stamtaal. De oudste van de gemeente bidt: ‘We hebben Uw Woord in onze taal gekregen. U heeft het gezaaid in ons land. We hebben het woord gekregen, we hebben het aangenomen en in ons hart opgenomen.'
Na zijn gebed roept hij enkele jongeren bij zich: ‘En nu geven we het Woord van God aan jullie om het ook te ontvangen, om met God te wandelen zoals Hij het leert.’ Samen halen ze de dozen uit het vliegtuig en brengen deze naar de kerk. Broeder Sunyap: ‘Dit is een bijzonder jaar, om nooit te vergeten. Vandaag is het Woord van God naar onze stam gekomen.’
Haarlem. Openbare basisschool. Nieuwsgierig staat een groepje leerlingen rondom de tafel waarop de vakleerkracht godsdienstige vorming een oude Statenbijbel heeft neergelegd, met een dik leren kaft en koperen beslag op de hoeken. ‘Wat een oud boek!’ Voorzichtig slaat Katie de zware bladzijden van de oude Bijbel om. ‘En wie is die man?’ Ze wijst naar de tekening van Abraham die voor zijn tent zit. ‘Waarom kijkt hij zo verdrietig? Staat dat in dit verhaal? Kun u dat voorlezen?’ Na het verhaal gaat er een vinger omhoog: ‘Meester, mag deze Bijbel hier blijven liggen?’
Biblebelt. Een reformatorische school. Onderzoekend loop ik door het moderne gebouw. Ik ben op zoek naar een Bijbel. Een hardcopy. Natuurlijk weet ik dat elk digibord een Bijbel – met uitgebreide zoekfuncties – heeft. Maar zou er ergens nog gewoon een gedrukt exemplaar liggen? Waar je zomaar wat in kunt bladeren? Een tastbaar bewijs van de aanwezigheid van Gods Woord? Na wat zoeken vind ik er een. In de hoek van het lokaal. Onder een stapel papier. Gezien de krijtstrepen op het zwarte kaft is het een gedateerd exemplaar. Dan, bij het omdraaien, valt mijn oog plotseling op een kleurige pennenbak van een leerling. Daarin prijkt een kaartje. “Mijn Vrede geef Ik u”, staat erop. Een klein stukje Bijbel, met grote betekenis.
Deze blog verscheen eerder als column in DRS Magazine.