Al een aantal jaren wordt binnen Driestar educatief gesproken over de brongerichte benadering bij identiteit. Recent is dat denken verder uitgewerkt in een bronmodel. Het model wordt gebruikt in trainingen en workshops op scholen en laat zien hoe breed identiteit opgevat moet worden.
Het model laat zien dat je een school die brongericht werkt schematisch kunt voorstellen als drie concentrische cirkels.
Cirkels
De middelste cirkel is de Bron, het woord van God dat denken en handelen in de school bepaalt. ‘Want bij U is de fontein des levens; in Uw licht zien wij het licht.’ (Psalm 36,10) De cirkel daaromheen is die van de visie. Visie staat hier voor doordenking van het onderwijs met behulp van onder andere wijsgerige inzichten, onderwijskundige modellen en van vuistregels die door wijsheid van jaren zijn verkregen. Die worden vanuit de bron doordacht om zo richting te geven aan de derde cirkel: het praktisch handelen van de mensen in de school. De visie verbindt als middelste cirkel het praktisch handelen met de bron. De cirkel van het praktisch handelen heeft echter ook een buitenkant. De school bevindt zich immers niet in een vacuüm, maar functioneert in de context van de hedendaagse maatschappij. Als school heb je te maken met de ouders, met de kerk, met de maatschappelijke ontwikkelingen en de overheid. Dat beeld kennen we van het oorspronkelijke Driestarlogo.
Vele facetten van identiteit
Het bronmodel identiteit maakt nog iets anders zichtbaar: identiteit heeft vele facetten. Soms leeft de gedachte dat het christelijk karakter van de school vooral te maken heeft met dagopeningen vanuit de Bijbel, godsdienstlessen en vieringen van christelijke feesten. Anderen vinden dat te mager en wijzen erop dat het christelijk karakter ook alles te maken heeft met de manier waarop leraren en leerlingen met elkaar omgaan. Maar de Bron van het christelijk onderwijs heeft betrekking op ons hele (school)leven.
Bronwater
Zo’n bewering betekent nogal wat. Natuurlijk komt dan het pedagogisch klimaat in beeld, waarbij de omgang met elkaar gevoed wordt door een Bijbelse visie op het kind, op onderwijs, op het gezag, enzovoorts. Maar dan komen ook de vakken die we geven aan de orde. Is onze taalles na het Bijbelverhaal een taalles als op alle scholen, of merken leraar en leerlingen zomaar opeens dat er bronwater opwelt tijdens de les?
Wat stuurt het beleid?
Het bronmodel stelt de vraag naar de plaats van de ouders in de school, maar ook naar de visie op en de relatie met de overheid. En wat merkt iemand die het gebouw binnenloopt van het feit dat dit een christelijke school is? Of, veel minder zichtbaar: hoe werkt de Bron door in ons financiële beleid of in ons personeelsbeleid? Is dat beleid vooral gestuurd door cijfers, fte’s, lumpsum en formatieplannen, of wordt bij allerlei afwegingen de vraag gesteld hoe we hierin als christen moeten handelen? Het bronmodel brengt al die facetten van de identiteit in beeld.