Lesgeven vanuit christelijk perspectief is geen vanzelfsprekendheid. Henk Vermeulen neemt je in deze blog mee in de gedachtegang achter dit belangrijke thema binnen Driestar hogeschool.
Stel je voor: een groep docenten rond een tafel in het gebouw van Driestar educatief, geconcentreerd met elkaar in gesprek. Achter de groen-glazen wanden speelt het leven zich af, collega’s bewegen als schimmen over de wand. Binnen laten ze zich niet afleiden; iedereen is gefocust. Welk onderwerp brengt leraren op zo’n manier samen? De arbeidsvoorwaarden? De werkdruk? Dat zou natuurlijk kunnen, want daar wordt in dit gebouw ook wel eens over gepraat - maar nooit op deze intense manier. Nee, dit zijn docenten die met elkaar nadenken over lesgeven vanuit christelijk perspectief.
Misschien ben je nu teleurgesteld. Sinds 1944 is Driestar hogeschool een christelijk opleidingsinstituut voor leraren basisonderwijs. Alweer vele decennia heeft Driestar hogeschool een lerarenopleiding voortgezet onderwijs. Al die jaren is er toch vanuit christelijk perspectief gewerkt? En dan nog iets: in deze groep zitten weliswaar docenten die nog weinig ervaring hebben, maar ook collega’s die al tientallen jaren voor de klas staan. Zij weten inmiddels toch wel hoe je moet lesgeven vanuit christelijk perspectief? Zijn die mensen daar achter die groen-glazen wand niet samen enorme open deuren aan het intrappen? Het antwoord op die vraag is duidelijk: nee, het gaat hier zeker niet om open deuren. Wat gebeurt hier dan wel?
In de eerste plaats dit. Hier rond de tafel zitten mensen die ernaar verlangen hun christen-zijn echt te verbinden met hun lesgeven. Niet alleen in de grondslag van de school of de naam of de gevel; niet alleen in de dagopening of de Paasviering, maar in alle onderwijsactiviteiten. Dat gedeelde verlangen is belangrijk: het verbindt deze docenten en opent ruimte voor een gesprek van hart tot hart.
In de tweede plaats zitten daar mensen die weten dat je niet ziek hoeft te zijn om beter te worden. Je kunt een ervaren docent zijn, door student en collega geprezen, maar innerlijk heb je wel eens het idee dat je er meer van zou kunnen maken. Lesgeven vanuit christelijk perspectief is geen vanzelfsprekendheid. En er kunnen allerlei situaties zijn die je nobele pogingen in de weg staan. Situaties die met jezelf te maken hebben, met de studenten, met de onderwijsstructuur – noem maar op. Daar kun je je natuurlijk bij neerleggen, maar dat verlangen blijft…
Er is een derde gedachte die deze mensen rond de tafel delen: het besef dat twee meer weten dan één. Anders gezegd: het besef dat het helpt om met je collega’s over deze dingen te praten. Je hoort ideeën en praktijken, je krijgt, soms kritische, vragen voorgelegd, en dat brengt je verder in het denken over je eigen lessen. Aan de concentratie rond de tafel kun je zien dat het werkt. Hier gebeurt iets wat je in je eentje achter je bureau nooit voor elkaar krijgt.
En waarom vinden ze het eigenlijk zo’n belangrijk thema? Dat kostte in het gesprek best wel wat tijd. Er werden wat omtrekkende bewegingen gemaakt, er werd wat aan de buitenkant van de motivatie gezocht. Je merkt aan alles: dit zijn geen mensen van grote woorden. Maar dan komt het hoge woord er toch uit: we willen dit omdat God het waard is.
Van zo’n moment word ik helemaal warm.