Een jaar geleden kwam het boek "Een venster op de hemel. Christelijk onderwijs in de lespraktijk" uit. Ik had dit boek voor het lectoraat Christelijk leraarschap geschreven. Sindsdien reis ik het land door van Dordrecht naar Geldermalsen en van Kesteren naar Goes om op de zeepkist te gaan staan voor leerlingen, leraren, ouders en besturen.
Het is elke keer weer geweldig spannend om dit te doen. Ik reis met de trein en gezien het onovertroffen vermogen tot vertragingsverrassing waar de NS het patent op hebben, neem ik steeds grotere tijdsmarges uit vrees te laat te komen. Als het dan goed gaat, zoek ik ergens een rustig plekje op een bankje voor een kerk of in een parkje en lees nog eens aandachtig mijn aantekeningen door en eet mijn boterhammen op. Eigenlijk is dat wel prettig – mits het niet stort van de regen – want het brengt me in een goede concentratie en rust.
Open vensters
Daarna loop ik naar de school waar ik de lezing moet gaan geven. De ontvangst is altijd hartelijk. Ik zoek mijn weg naar de zaal en begin mijn spullen uit te pakken. De zaal stroomt vol en de lezing begint. Als er ouders bij aanwezig zijn vertel ik niet alleen over een venster op de hemel in de school maar ook in het huis. Na afloop volgt de discussie. Dat is altijd weer spannend. Maar het mooie is dat er altijd wel een goed gesprek los komt, meestal na enige aarzeling in het begin. Een moeder vertelt hoe moeilijk zij het vindt om met haar puber over God te spreken. Een onderwijzer vertelt over een oude schoolmeester die iets afstraalde van God wat ook in de lessen voelbaar werd. Een juf op een SBO-school laat me zien hoe ze daar een venster op de hemel openen op het vlak van het gedrag van een leerling: in elk lokaal hangt een wijngaardrank (naar de naam van de school!) waarop de takken het doen en denken van de kinderen symboliseren en de stam wortelt in het geloof en in Gods geboden. Wanneer en kind een ander kind sloeg, gaat de juf het gesprek aan om via de takken bij de wortel te komen en zo het conflict weer te verzoenen. Vaak gaan er op deze middagen of avonden voor mijzelf ook weer vensters open.
Dankbaarheid
Als ik dan terugkeer naar huis en in de trein het landschap in de duisternis van de nacht aan me voorbij zie schieten, vervult me een immens gevoel van dankbaarheid. Nooit gedacht dat ik dit alles mocht doen. Ik hoop dat het tot zegen mag zijn voor het christelijk onderwijs. Dan nader ik Sliedrecht weer. Ik stap uit en loop naar huis. Moe maar voldaan schenk ik mezelf een trappist in en mijmer nog wat na over de dag.
Ewald Mackay