Mijn klasje kwam pas zwart van de modder thuis. Hindernisbaan gemaakt in het bos. Viezer zijn ze dit jaar niet geweest. Van het zoeken naar eetbare planten kregen ze alleen maar groene vingers en het maken van de hut kostte slechts een jas. Lessen in overleving mogen wat vragen, vind ik. Ik voel me daarin gesteund door een artikel dat ik las. Jongens moeten vaker echte jongensdingen doen. Boompje klimmen, nat worden, vechten. Maar ook meisjes moeten weten te overleven in tijden waarin het écht moeilijk wordt.
De Waal is voor mij de mooiste plek. Het grote witte zomerstrand vraagt om een houtvuurtje. En met de aangespoelde takken moet natuurlijk een onderkomen worden gebouwd. Ik ga er graag naartoe met mijn oudste. Het is een meisje en ze geniet daar volop. Als ze thuiskomt is ze weer heerlijk opgeladen. De zoetwatermossels mee – misschien zijn ze wel eetbaar.
Maar laat het leven alsjeblieft geen echte overlevingstocht worden. Er zitten witgejaste mannen dicht opeen in de steriele ziekenhuiskamer. In het bedje met de hoge spijlen ligt de jongste met een klein slangetje door haar neus. In het hoekje bij het raam zit de oudste. Een kleurboek met stiften voor haar neus geduwd. ‘Je houdt je mond, hoor!’ ‘Normaal doen!’ ‘Papa en mama móeten praten met de dokter!’ En met een wit gezicht ondergaat het kind de woordenstroom van epilepsie, hypo’s, infectie, aangepaste voorzieningen. Haar stift achter mijn rug tekent met een zacht geluid. Dan stopt het en ik hoor een zacht gesnik dat steeds harder wordt. Ik klem mijn kaken op elkaar. Vóór mij valt het gesprek stil. Ontstelde gezichten. ‘Volgens mij is er iets met uw dochter aan de hand.’ Ik draai me om. Dikke tranen. ‘Papa, mag ik naar de Waal?’ Ik zie ogen die niet meer lachen kunnen. Jaren van ontbering.
De Waal, ja. Survival met de goede geur van houtvuur… Niet aan denken nu. De dokters krijgen een hand en verdoofd een zak M&M’s uit de automaat gehaald. Hoe overleven we de dag? Dan klinkt uit het bed een geluid. Een handje gaat zoekend over de deken. Met een schok gaan onze hoofden omhoog en in onze stemmen breekt de blijdschap door. Omdat het over leven gaat.
Deze blog verscheen eerder als column in DRS Magazine.