Vanmorgen hoorde ik voor de radio iemand beweren dat in de jaren ’70 in Nederland massaal gebruik is gemaakt van assertiviteitstrainingen. Dit zou de reden zijn waarom vandaag de dag zo snel, overdreven agressief en emotievol door iedereen op diverse zaken wordt gereageerd.
Dit jaar heb ik een schoolteam begeleid bij het onderwerp “Communiceren met ouders’’. Samen met acteurs hebben de leerkrachten geoefend hoe ze moesten reageren naar ouders toe. Alle leerkrachten moesten een eigen casus inbrengen. De casus beschreef een situatie waarin de leerkracht het moeilijk vond om met ouders te communiceren. In heel veel van de gevallen was er sprake van assertieve ouders. Leerkrachten vinden het moeilijk om daar mee om te gaan, terwijl zij ook van een generatie zijn, die geleerd zijn assertief te reageren. Het lijkt er wel op dat er sprake is van twee partijen, die elkaars ‘tegenstander’ zijn.
Ik denk dat dat onder ons niet zou mogen, met alle begrip voor ouders die voor hun kinderen opkomen en voor leerkrachten die zich niet willen laten ondersneeuwen door ouders. Ik denk dat we een andere weg op moeten: samenwerking tussen ouders en leerkrachten vanuit een gezamenlijke verantwoordelijkheid.
Bepaal als school wat je visie is op de wederzijdse betrokkenheid tussen ouders en school. In het gedrag of de houding van de leerkrachten en directie moet de betrokkenheid zichtbaar zijn. Dan pas zal de assertieve of agressieve houding van de ouder(s) geëlimineerd worden. Onze houding als leerkracht en ouder is bepalend voor de uiteindelijke houding van het kind in zijn of haar latere leven.
Wil jij ouderbetrokkenheid binnen jouw school een stimulans geven? Meld je aan voor onze post-hbo-opleiding Ouderbetrokkenheid.
Onderstaand plaatje is bekend. Peter de Vries vroeg zich op het laatste Congres Onderwijs en Jeugdhulp af of die agressieve vader uit 2009 niet misschien dezelfde is als het jongetje uit 1969. Wat zien onze kinderen van ons?
