Erbovenopzien 22 september 2014 Door Erna van Dulken-den Besten MSc leerkracht groep 7

Erna van Dulken-den Besten begint haar weblog met het volgende gedicht:




Het waren geen ballonnen
die ik licht opliet met gemak

maar ganzen, plotsklaps
de lucht vol vleugelslag
vlucht boven mij uit

met mijn voeten in het nat
stond ik enkel
omhoog te zien

Ertegenop

De eerste weken voor de klas zijn druk. Klassemanagement, informatieavond, nieuwe methodes, de eerste leerlingbespreking. Je kunt er tegenop zien. Zeker als alles nieuw is. Het is dan helemaal geen slecht idee om juist in die drukte er op uit te trekken.

Eropuit

Wandelschoenen aan en lopen door het dauwnatte gras. Na de eerste stappen zijn mijn schoenen al flink nat. De ganzen dobberen nog rustig in het enkelhoge water. Ik ben alleen met hen en stap stevig door. Heerlijk om in hetzelfde ritme te gaan en mijn gedachten de vrije loop te geven. Plotsklaps hoor ik een concert van vleugelslag. De ganzen geven gakkend aan dat zij er ook op uit trekken. Is er een signaal afgesproken voor een gezamenlijk opstijgplan? Of is de aanwezigheid van een mens hen te veel?

Erbovenop

Voor mij lijkt het net of ik ze heb opgelaten. Zonder slag, stoot of signaal. Zo kan het voor de klas ook zijn. Een plotselinge meevaller op het moment dat je er tegen opziet. Dan heb je alleen het nakijken en de verwondering blijft over. Erbovenopzien heeft niet te maken met vluchten voor de werkelijkheid. Juist de voeten blijven in het nat. En dat is maar goed.

Dragende kracht

Erbovenopzien heeft te maken met de blikrichting. Er is geen reden om naar het nat alleen te staren. Erboven is te zien waar het naar toe gaat. En onder je voeten is de dragende kracht van de dubbele Pastorale van Gods barmhartigheid.[1] Lesgeven is voor de christenleraar nooit zonder hoop.


[1] Zie de eerste weblog voor het nieuwe schooljaar van lector Bram de Muynck.