Daar sta ik dan, midden op een totaal verlaten terrein, omringd door wegen en weilanden. Ik ben net uit de trein gestapt en zoek naar de bus die mij op mijn bestemming kan brengen voor een interview met een ouder over opvoeding en idealen.
Helaas zie ik hier geen enkele verwijzing naar de buslijn die ik volgens internet moet hebben. Uit een gesprekje met een buschauffeur van een andere bus wordt duidelijk dat het om een schoolbus gaat. En wanneer ik weer enige tijd later in de verte steeds meer jongeren zich zie verzamelen langs een weg, bedenk ik me dat ik me daar misschien bij moet aansluiten.
Er wordt wat verbaasd opgekeken, maar ik word door de jongeren hartelijk ontvangen en van alle informatie over de reis voorzien. Helaas verloopt de busrit wat minder voorspoedig. Halverwege komt er een meisje naar de chauffeur met de mededeling dat de stoelen achterin vernield worden. Ze heeft er al een aantal keer wat van gezegd, maar dat had niet geholpen. De buschauffeur bedenkt zich volgens mij geen ogenblik, zet de bus aan de kant en loopt naar achteren om de daders te zeggen dat ze eruit kunnen. Ik kan het gesprek vanuit mijn staanplaats voorin niet volgen, maar aan de hand van de gevolgen (niets) concludeer ik dat het niet het gewenste effect heeft gehad. Met als consequentie dat de politie wordt gebeld en ik me wat ongerust begin te maken over de tijdsduur en mijn afspraak.
Dit verhaal gaat dus zeker niet over heldhaftig en succesvol pedagogisch handelen van mijn kant. Maar ook niet over die jongeren die zich niet goed gedragen. Ik ben vooral erg geïnteresseerd geraakt in dat ene meisje dat zo stevig in haar schoenen lijkt te staan en deed waarvan ze vond dat gedaan moest worden. Wat maakt dat ze de moed had om dit te doen?
Even later komt ze me halen. Ze heeft een lift geregeld. Ik kan meerijden en afgezet worden op de plek waar ik moet zijn. En zo maak ik kennis met weer een andere kant van haar, sociaal, behulpzaam.
Lopend naar de plek waar ik moet zijn, bedenk ik me dat zij in deze situatie een mooi voorbeeld is van hoe een goede vorm van mondigheid samen gaat met dienstbaarheid. Opvoedingsidealen die veel ouders graag willen combineren, zo blijkt uit het onderzoek van de kenniskring Opvoedingsidealen in de praktijk, maar waarbij een goede balans wel vaak een uitdaging is. En ik vraag me af of haar ouders deze idealen ook voor haar hebben en op welke manieren zij die in hun opvoedingshandelen vorm hebben gegeven.
Zo mijmerend kwam ik op mijn bestemming aan voor het interview. Dat bleek ook een bijzonder mooi verhaal over opvoedingsidealen te zijn, maar dat is iets voor een andere keer.